«Δεν έχω οξυγόνο». Αυτή είναι η φράση που μάς στοίχειωσε όλους όταν την ακούσαμε στα ηχητικά του 112 που «είδαν» το φως της δημοσιότητας, από τη νύχτα που συνέβη η δολοφονία στα Τέμπη.
Ναι, ήταν δολοφονία, γιατί όπως μαρτυρούν τα γεγονότα, οι 57 ψυχές που χάθηκαν, δεν χάθηκαν από τη σύγκρουση των δύο τρένων αλλά από εκρήξεις που προκάλεσαν τα εύφλεκτα υλικά που μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία.
Σήμερα Κυριακή (26/1) δεκάδες πόλεις πραγματοποιούν συγκεντρώσεις με κεντρικό σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο» ζητώντας δικαίωση. Καθένας από εμάς θα μπορούσε να βρίσκεται στο μοιραίο Intercity. Ή ακόμα και κάποιος δικός μας.
Συγκεντρώσεις για τα Τέμπη
Συγκεντρώσεις για τα Τέμπη | Facebook – @Σύλλογος Συγγενών Θυμάτων Τεμπών
Το Reader επικοινώνησε με τον Νίκο Πλακιά και τον Παύλο Ασλανίδη. Εκείνοι, είχαν τα παιδιά τους σε αυτό το τρένο. Εκείνοι δεν θα ξαναδούν και δεν θα ακούσουν ξανά τα παιδιά τους.
«Ήθελα να μάθω αν υπέφεραν»
«Δεν είναι μόνο που χάσαμε τα παιδιά μας, αλλά είναι και ο τρόπος που έγινε. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή που μας απέμεινε» λέει στο Reader ο Νίκος Πλακιάς ο οποίος έχασε τις δίδυμες κόρες του και την ανιψιά του στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Και προσθέτει: «Εννέα μήνες έψαχνα να δω πώς έφυγαν τα παιδιά μου. Ήθελα να μάθω, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, έτρεμα, ήθελα να μάθω αν υπέφεραν».
«Μεγαλώνει η οργή και το μίσος»
Το συναίσθημα που κυριεύει τώρα τον Νίκο Πλακιά είναι η οργή. «Όσο περνάει ο καιρός νιώθω πιο πολύ οργή. Αυτός που είπε “ότι ο χρόνος όλα τα γιατρεύει” μάλλον δεν είχε παιδιά.
Κάθε μέρα που περνάει μεγαλώνει η οργή και το μίσος. Θέλω να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Ξέρω ότι δεν θα ξαναδώ τα παιδιά μου».
«Να τιμωρηθούν άπαντες, θα είμαι αμείλικτος»
Ερωτηθείς για το τι θα ήταν δικαίωση για εκείνον ο κ. Πλακιάς απαντά: «Η απόλυτη δικαίωση θα ήταν να ξαναδώ τα παιδιά μου, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει.
Δεν πρέπει να μείνουν ατιμώρητοι αυτοί που φταίνε, θα είμαι αμείλικτος. Πρέπει να τιμωρηθούν άπαντες. Να φοβούνται, να νιώθουν ότι δεν θα βρουν ησυχία, να νιώθουν την ανάσα μας στο σβέρκο τους.
Όπως μού λέει ο κ. Πλακιάς η τελευταία εικόνα που έχει από τις κόρες και την ανιψιά του είναι που τις χαιρετά και φεύγουν να πάνε να πάρουν το μοιραίο τρένο.
«Εκείνο το τριήμερο ήταν πολύ έντονο. Ήρθαν τα κορίτσια στο μαγαζί με τις φίλες τους για να φάνε, τους έκανα το τραπέζι. Ήταν χαρούμενες. Πήγαν τη γιαγιά τους στο γιατρό στα Τρίκαλα και μετά γύρισαν σπίτι να ετοιμαστούν να φύγουν. Παρότι έχω διαίσθηση όταν είναι να συμβεί κάτι, δεν ένιωσα ότι μπορεί να γίνει κάτι κακό».
«Μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια»
Ο κ. Πλακιάς θυμάται ακόμα τη στιγμή που διάβασε ότι το τρένο εκτροχιάστηκε. «Ήμουν στο σπίτι εκείνο το βράδυ. Διάβασα για τη σύγκρουση από το κινητό, δεν πήγε ο νους μου στο κακό, έλεγαν ότι δεν υπάρχουν νεκροί. Πάγωσα με το κινητό στα χέρια και δεν πήρα τηλέφωνο τα κορίτσια, φοβόμουν.
Αργότερα τηλεφώνησα στα κορίτσια, είδα ότι δεν έχει σήμα και λέω “οκ, ίσως τους έχει πέσει κάπου”. Δεν ήμουν απαισιόδοξος. Όταν είπαν για σύγκρουση πήγα κατευθείαν εκεί και κατάλαβα ότι τα κορίτσια είχαν χαθεί».
Και πώς συνεχίζει τη ζωή του ένας γονιός μετά από αυτό; «Δεν συνεχίζεται, συνηθίζεται» μού λέει ο κ. Πλακιάς. «Μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια. Πέφτεις σηκώνεσαι, κλαις, γελάς. Πέρασαν δύο χρόνια από τότε και ήταν σαν δύο μέρες. Νιώθουμε ότι θα ξαναδούμε τα παιδιά μας, έτσι σπρώχνουμε το χρόνο. Αν συνειδητοποιήσω ότι έχασα τα παιδιά μου δεν αξίζει να ζω» καταλήγει.
«Δολοφόνησαν τα παιδιά μας»
Ο γιος του Παύλου Ασλανίδη, ο Δημήτρης, ταξίδευε -μάλλον- στο τρίτο βαγόνι με έναν φίλο του. Και οι δύο χάθηκαν εκείνη τη νύχτα. «Δολοφόνησαν τα παιδιά μας, τα πέταξαν στα οικόπεδα στη Λάρισα. Πρέπει να τιμωρηθούν όλοι. Είναι όλοι συνένοχοι, δικαστικοί, ιατροδικαστές και η Πυροσβεστική.
Σχετικά με τα ηχητικά που είδαν το φως της δημοσιότητας από την κλήση στο 112 εκείνο το μοιραίο βράδυ, ο κ. Ασλανίδης σχολιάζει: «Ο Δημήτρης ακούγεται στο 112 που του λέει μια κοπέλα “Δημήτρη κάνε κάτι”.
Ο ανακριτής είχε τα ηχητικά στο γραφείο του αλλά δεν τα θεώρησε σημαντικά. Όταν τα ανακαλύψαμε τα στείλαμε στο εξωτερικό σε ειδικό κέντρο όπου έγινε ανάλυση και ακούμε καθαρά τις φωνές. Το άκουσα πρώτη φορά πριν 4 μήνες».
«Αν δεν βάλουμε τους υπεύθυνους φυλακή δεν θα ησυχάσουμε»
Ο κ. Ασλανίδης αισθάνεται οργισμένος για τον χαμό του γιου του, έχει πεισμώσει και θέλει να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Όπως χαρακτηριστικά μού λέει: «Έχω πεισμώσει περισσότερο, η οργή μας κρατάει όρθιους. Δεν έχουμε προλάβει να πενθήσουμε, δεν ξέρω αν θα πενθήσουμε ποτέ. Αν δεν βάλουμε τους υπεύθυνους στη φυλακή, δεν θα ησυχάσουμε».
Για τον κ. Ασλανίδη, δεν υπάρχει δικαίωση. «Δεν υπάρχει δικαίωση», μού λέει. «Απλώς τιμάς το παιδί σου, θες να ανταποδώσεις την αγάπη και ό,τι σου έχει προσφέρει και να βρεις τους δολοφόνους. Πρέπει να σταματήσει η ατιμωρησία και το κουκούλωμα στην Ελλάδα. Κουκούλωσαν τη Μάνδρα και το Μάτι. Να σταματήσει αυτό στα Τέμπη».
«Τον περιμένω κάθε βράδυ να γυρίσει»
Ο κ. Ασλανίδης, θυμάται τον γιο του να φεύγει από το σπίτι και να τον αποχαιρετά αγκαλιάζοντάς τον. «Από τότε τον περιμένω κάθε βράδυ να γυρίσει» μού λέει. «Λένε ψέματα 2 χρόνια, προσβάλλουν αυτούς που δολοφόνησαν αλλά και τον ελληνικό λαό» καταλήγει ο κ. Ασλανίδης.
Πηγή: reader.gr
