Ο Ευρωβουλευτής Νίκος Φαραντούρης, δηλώνει ότι το σκέφτεται σοβαρά να είναι υποψήφιος πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ και ότι μάλιστα δέχεται σοβαρές εισηγήσεις από, «απλά μέλη, παλαιά και νέα, αλλά και από στελέχη, βουλευτές και εκπροσώπους φορέων σε όλη την Ελλάδα».
Ο ίδιος μιλώντας στο documento, είπε ότι το συζήτησε με τους συνεργάτες του, με την οικογένεια του αλλά και με έναν στενό κύκλο ανθρώπων που σέβεται και εκτιμά, και ανακοίνωσε ότι το σκέφτεται σοβαρά, για να βάλει υποψήφιος για πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ, και αναμένεται να «ανοίξει τα χαρτιά του» στην Κεντρική Επιτροπή.
Συγκεκριμένα σχετικά με την προεδρία στον ΣΥΡΙΖΑ είπε: «Είχα προειδοποιήσει έγκαιρα για όσα συνέβησαν προ της κατάθεσης μομφής και της εκ νέου διαδικασίας εκλογής. Κατόπιν τούτου δέχομαι σοβαρές εισηγήσεις να είμαι υποψήφιος στη διαδικασία που άνοιξε. Από απλά μέλη, παλαιά και νέα, αλλά και από στελέχη, βουλευτές και εκπροσώπους φορέων σε όλη την Ελλάδα. Το σκέφτομαι σοβαρά. Το συζήτησα με συνεργάτες μου, με την οικογένειά μου και με έναν στενό κύκλο προσώπων που σέβομαι κι εκτιμώ. Θα τοποθετηθώ αναλυτικά στα όργανα και στην επικείμενη Κεντρική Επιτροπή που θα αποκρυσταλλώσει τον οδικό χάρτη προς το Συνέδριο, με αίσθημα ευθύνης και με επίγνωση του εγχειρήματος και της κρισιμότητας των στιγμών.»
Στην ερώτηση για το τι θα τον οδηγούσε να πάρει μια τέτοια απόφαση, απάντησε: « Η ανάγκη σε τούτη την κρίσιμη συγκυρία να εργαστώ για την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και να συμβάλω στο πολιτικό περιεχόμενο, στην εξωστρέφεια και την επάνοδό του κόμματος σε κυβερνητική τροχιά. Άλλωστε, αυτός πρέπει να είναι νομοτελειακά ο σκοπός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κι ενός ιστορικού κόμματος που κυβέρνησε πρόσφατα τη χώρα. Ενός κόμματος λαβωμένου, αλλά περήφανου για την ιστορία του και την συμβολή του στον τόπο».
Σχετικά με τις «ευθύνες» και τα λάθη, τόνισε: «Είναι η στιγμή να κοιτάξουμε εμπρός. Και δεν θέλω να μπω σε μία ευθυνολογία που θα μας γυρίσει πίσω. Τα μέλη και οι φίλοι μας είναι βαθιά πληγωμένα κι όλος ο προοδευτικός-δημοκρατικός κόσμος θέλει να τραβήξουμε μπροστά. Και περισσότερο από την απόδοση ευθυνών, χρειάζεται αυτοκριτική -ναι, αυτοκριτική, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου- αλλά στην ώρα της. Τώρα, τουλάχιστον από εμένα, δεν θα ακούσετε απόδοση ευθυνών για κανέναν. Προέχει η ενότητα και η συντροφικότητα. Η εξωστρέφεια και η πολιτική μας αναγέννηση. Ο αντίπαλος είναι οι αδιέξοδες πολιτικές υπέρ των ολίγων που οξύνουν τις ανισότητες και διχάζουν την κοινωνία. Αυτός είναι ο αντίπαλός μας.»
Υπενθυμίζεται ότι ο Νίκος Φαραντούρης είναι, Καθηγητής Ευρωπαϊκού Δικαίου και Δικαίου της Ενέργειας στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς και Ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2024.
Μάλιστα αναλαμβάνει μέλος ΔΣ του Spinelli Group, του πιο «επιδραστικού φεντεραλιατικού» φόρουμ την Ευρώπη.
Σχετικά με αυτό, μιλώντας στο documento, είπε: «Σας ευχαριστώ. Ναι, πράγματι. Αναλαμβάνω μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Spinelli Group και αισθάνομαι μεγάλη τιμή γι αυτό ως Έλληνας αλλά και ως ο μόνος ευρωβουλευτής της Αριστεράς. Την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου στο περιθώριο της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο θα έχουμε την πρώτη μας συνεδρίαση με την νέα σύνθεση.
Πριν δύο εβδομάδες την 1η Σεπτεμβρίου 2024, είχα εκπροσωπήσει μαζί με άλλους ευρωπαίους φεντεραλιστές το Spinelli Group στη ετήσια συνδιάσκεψη στο ιταλικό νησάκι Βεντοτένε, εκεί απ’ όπου ξεπήδησε κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η ιδέα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Εκεί όπου το 1941 ο Altiero Spinelli συνέγραψε, ενώ ήταν φυλακισμένος απ’ το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι, το «Μανιφέστο για μια Ευρώπη ελεύθερη και ενωμένη» γνωστό ως το Μανιφέστο του Βεντοτένε. Μετά το τέλος του πολέμου ο Σπινέλι συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί με άλλους πρωτεργάτες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τον Robert Schuman και τον Jean Monnet (κι έχω την τιμή η ευρωπαϊκή ακαδημαϊκή έδρα που κατέχω να φέρει το όνομά του).
Σας θυμίζω ότι το φεντεραλιστικό κίνημα, η πολιτική θεωρία που υποστηρίζει την ομοσπονδιοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης της Ευρώπης, και οι ιδέες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, έχουν τις απαρχές τους στη σύγχρονη αριστερή διανόηση. Το ίδιο και άλλα σύγχρονα εμβληματικά κινήματα, τάσεις και ιδέες όπως το οικολογικό κίνημα ή ο φεμινισμός. Κι όπως πρόσφατα την περιέγραψα, αυτή είναι η “Αριστερά που γεννά”, που μπαίνει μπροστά, που αγκαλιάζει, που δεν αναλίσκεται σε ενδοστρέφεια, εσωτερικές αντεγκλίσεις, διχασμούς και δογματισμούς. Σε αυτήν την Αριστερά πιστεύω ως ανάχωμα στην ακροδεξιά, για την Ευρώπη και για την Ελλάδα.»
