Πριν μιλήσουμε για τις Άλπεις, ας πάμε μια βόλτα από τα Άγραφα. Χρειάζεται πρωινό ξύπνημα, μακρύ παντελόνι, ορειβατικά παπούτσια, καπέλο, καλή διάθεση, ευχάριστη παρέα και μια Κυριακή!
Ξεκινάμε, λοιπόν, γύρω στις 8πμ με καφέ στο χέρι, σαν γνήσιοι Τρικαλινοί. Λίγα λεπτά μετά τις 9 έχουμε κιόλας παρκάρει στο ορειβατικό καταφύγιο Αγράφων, πάνω από το χωριό Νεράιδα απ’όπου και θα ξεκινήσουμε.
Έτσι, με βήμα σταθερό, μπατόν του εμπορίου ή αυτοσχέδια, ακολουθούμε τις σημάνσεις του μονοπατιού Β4. Το μονοπάτι είναι βατό και ιδανικό ακόμη και για αρχάριους πεζοπόρους, ενώ το πρώτο κομμάτι του εκτείνεται ανάμεσα σε πανύψηλα έλατα που στέκουν περήφανα και προσφέρουν απλόχερα τη σκιά τους. Περνώντας από τη λεωφόρο των ελάτων, το μονοπάτι ακολουθεί την ανηφορική κλίση της πλαγιάς, χωρίς βλάστηση πια, παρά μόνο αγκάθια και χρυσαφένια χόρτα.
Πρώτη μεγάλη στάση είναι η κορυφή Τέμπλα στα 1801μ. Εκεί μας περιμένει ένα τετράδιο επισκεπτών, που φαίνεται να ανοίγει αρκετά συχνά!
Το μονοπάτι καταλήγει στο γνωστό Βουτσικάκι, που όμως θα επισκεφθούμε την επόμενη φορά. Συνεχίζουμε την πορεία μας περιπλανώμενοι σε χαμηλότερες αυτού κορυφές και θαυμάζοντας τη λίμνη του Μέγδοβα αριστερά μας και τον απέραντο θεσσαλικό κάμπο.
Στην πορεία μας συναντήσαμε τα πιο όμορφα αγκάθια που υπάρχουν, με ένα χρώμα μωβ ιριδίζον που μόνο η φύση μπορεί να δημιουργήσει, έλατα σε ασυνήθιστο υψόμετρο που λόγω αυτού αναπτύχθηκαν οριζοντίως και όχι καθέτως, πατημασιές αρκούδας που αν και αναμενόμενες περίμεναν τρομακτικές στην όψη τους, και ξαφνιαστήκαμε στη θέα ενός βατράχου μιας και τον έχουμε συνηθίσει σε άλλα περιβάλλοντα
Η πορεία που διαγράψαμε ήταν κυκλική, ακολουθώντας το μονοπάτι Β4 μέχρι τους πρόποδες του Βουτσικακίου κι έπειτα τη σήμανση ενός κοπαδιού της περιοχής!
Όποιος την επιχειρήσει να μην ξεχάσει αντηλιακό, γιατί ο ήλιος καίει και η αντανάκλασή του στα πετρώματα ακόμη περισσότερο. Επίσης, στην αρχή της διαδρομής θα βρείτε αυτισχεδια μπατόν από ξυλα του βουνού που έχουν φτιάξει,χρησιμοποιήσει και αφήσει προηγούμενοι περιπατητές. Αφήστε τα για τους επόμενους, αν τα δανειστείτε!
Το μόνο στενάχωρο σημείο της πεζοπορίας μας ήταν η συνάντηση με το μνημείο ενός ορειβάτη αιωροπτεριστή , του Κωνσταντίνου Ντζαμάρα, απ’όπου πέταξε στην αιωνιότητα
Πριν την επιστροφή στην πόλη, περάστε μια βόλτα από τη λίμνη που από ψηλά φαίνεται σαν όαση περιτριγυρισμένη από άφθονο πράσινο.
Εμείς ευχαριστηθήκαμε πολύ τη βόλτα αυτή και όπως χαρακτηριστικά είπε ένα μέλος της παρέας και μας βρήκε απόλυτα σύμφωνους , “Ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να κάνω σήμερα στον εαυτό μου”.
Καλή σας ανάβαση!
